?

    Inaczej nazwana wołyńską, ruską lub ukraińską. Ciągłość tych rodzin na obszarze Wołynia potwierdzają istniejące w rejonie Równego, Łucka, Krzemieńca i Sławuty XVII-XVIII w. skupiska Netczuków i Netyczuków. Należy podkreślić, że rodziny te wiążą się głównie z dobrami magnackich rodzin Zbaraskich, Czartoryskich i Tyszkiewiczów w XVI-XVII w. W XVIII w. pustki po wojnach, które wyniszczyły okolice Berdyczowa i Andruszówki (najdawniejszych znanych gniazd współcześnie żyjących linii ukraińskich Netczuków) zostały zasiedlone przez ich właścicieli (głównie Tyszkiewiczów) ludnością sprowadzoną z ich zachodniowołyńskich dóbr. Właśnie ze wspomnianego wyżej rejonu, zamieszkiwanego przez ukraińskich Netczuków. W ten sposób linie żyjące w okolicach Berdyczowa i Andruszówki mogą pochodzić od tych żyjących w XVI-XVI w. na zachodnim Wołyniu. Co więcej to właśnie te nowe gniazda stały się punktem wyjścia dla kolejnych gałęzi Netczuków w całej Ukrainie w XIX w. i dalej w Rosji. Żyją także linie noszące nazwisko Netyczuk (wraz z pochodnym Netyczug) oraz Natczuk. Z nich wychodzą wszystkie żyjące do dziś gałęzie, których kompletna genealogia możliwa jest do opracowania tylko na miejscu przez członków tych rodzin.
    Na Ukrainie w XVIII w. już bardzo nieliczni utrzymują jeszcze uprzywilejowany stan (ww. Dobromysl Natczuk - 1758).
    Z okolicami Andruszówki i Berdyczowa ukraińscy i polscy Netczukowie mogą się również wiązać przez właściciela Pohrebyszcza w pow. berdyczowskim, którym w  1545  był ks. Janusz Zbaraski, brat Stefana i zarządca dóbr międzyrzeckich.
   Także Czartoryscy oprócz Peresopnicy władali dobrami Międzyrzeckimi w XVIII-XIX w.
    Rozległość obszaru zamieszkiwanego przez przywołane osoby, nie jest tak znaczna by nie mogły się one swobodnie przemieszczać w jego obrębie i dalej na przestrzeni ok. 100 lat. Wiele bojarskich rodzin z Litwy przeniosło się daleko na południe na współczesne ziemie Ukrainy osiadając na stałe w ciągu zaledwie 10-150 lat.
    Z ks. Stefanem Zbaraskim związane jest osadnictwo ruskie w Międzyrzecu i w okolicach. Nasza rodzina podobno u niego była na służbie i osiadła w Międzyrzecu przeniesiona z ruskich lub litewskich dóbr Zbaraskich. Jest to niewątpliwe kolejny argument przemawiający za wspólnymi początkami obu gałęzi. Więcej w sekcji Historia rodu.

Na początku XIX w. Kijów zamieszkują Netczukowie. Prawdopodobnie kontynuacja gałęzi Wschodniowołyńskiej, która rozeszła się po wschodniej Ukrainie. Potomków prosimy o kontakt.

Pojawiają się w Moskwie na pocz. XX w. z ukraińskich Netczuków. Potomków prosimy o kontakt.

    Inaczej nazwana podlaską lub polską. Przodkowie naszej polskiej gałęzi do Międzyrzeca trafili w podobnym czasie razem z ok. 25 innymi ruskimi rodzinami z dóbr ks. Stefana Zbaraskiegow poł. XVI w. w ramach akcji kolonizacyjnej, którą prowadził w swoich dobrach. Do miasta sprowadzał ludność wolną, z których część miała prawdopodobnie pochodzenie mieszczańskie i bojarskie, we wsiach osadzał ludność niewolną. Wszyscy byli zapewne Rusinami lub  Litwinami, wyznawcami prawosławia, dla których ufundował w Międzyrzecu aż dwie cerkwie (1551-1583) i kolejną w Szóstce (1551). Nie wykluczone, że mieszczanie Rusini pochodzą z osiadłych w mieście członków zamkowej służby bojarskiej ksiażąt Zbaraskich, którą zapewne sporwadzili ze swoich dórb uzupełniając na miesjcu lokalną szlachtą, co z kolei tłumaczy obecnosć w mieście kilku lub kilkunastu rodzin szlacheckiego pochodzenia.
    Rodzinna tradycja mówi o bojarskich korzeniach przodków i służbie u księcia, który ndał przodkom grunty miejskie. Tym księciem, który sprowadził nas do Międzyrzeca był właśnie Stefan Zbaraski, a służba bojarska polegała na wypełnianiu powinności wojskowych wobec księcia w zamian za prawo do ziemi i wolność osobistą. Z jakichś względów nasz przodek z nazwiskiem Netyczuk lub Netczuk opuścił dobra Zbaraskich na Wołyniu i osiadł w poł. XVI w. w Międzyrzecu jako rolnik, przechodząc do stanu mieszczańskiego. Zachował jedynie znak pieczętny wkrótce zapomnianego rodu, z którego się wywodził. Po śmierci ks. Stefana (1586) i rządach Lwa Sapiechy oraz Gabriela Tęczyńskiego, Międzyrzecem na pocz. XVII w. administrował za opiekę nad bratanicą ks. Janusz Zbaraski. Z nim z kolei można wiązać osadnictwo ukraińskich Netczuków w Pohrebyszczu na Wołyniu, a z ks. Lwem Sapiechą można łączyć litewskich Naczków, którzy trzymali dzierżawę dóbr Mołodeczno, po nich Stefan Zbaraski i Lew Sapiecha. W Międzyrzecu Netczukowie mieszkali na Piszczance co najmniej od 1688 do XIX w.
    Problem w tym, że wg ksiąg sądowych Międzyrzeca przodkowie Netczuków: Naczkowie - Kozarowie - Sakowie nie byli bojarami na służbie Zbaraskich, a wolną szlachtą ruską dzierżącą włóki bojarskie w dobrach Iliniczów i Kiszków jako dzierżawy. Już w I poł. XVI w. było kilku braci w Międzyrzecu i okolicach:
w Szachach w dobrach bialskich Iliniczów, które wzięły nazwę od nazwy rodowej Sak,
- w Krzywośnikach i inych wsiach bojarskich jako Kozarowie - Naczkowie gdzie trzymali włóki bojarskie służebne ale z gramotą zwalniającą ze służby, płacili jedynie podatek, skąd trafili do Międyzrzeca,
- w Międzyrzecu gdzie ich włóka miejska nazywała się Kozarowa, a potem od XVII w. jako Szachów Kąt, gdzie pierwszym był burmistrz Naca vel Nieca Saka vel Kozar Ostasz. Zakupują potem od niego części tej włóki w polu Kozarowym i od nich idą Netczukowie.
    W aktach sądowych Międzyrzeca wystepują wzmianki łączące Netczuków nie tylko z Naczkami litewskimi ale też z Lisiczyńskimi (Lisiczyńce i Kozary między włością zbaraską i nowozbaraską) i Kozarami bracławskimi:
- Lis von Kozar, zwany Liszczyc:
- Oprócz pieczęci Netczuków łączącej z litewskimi Naczkami, związki z polskimi Netczukami wykazują przede wszystkim Zbarascy i Sapiechowie dzierżący Międzyrzec w XVI i na pocz. XVII w., władający także Mołodecznem i Żoślami. Zarówno Ostrogscy i Zbarascy dzierżą rozległe wołyńskie dobra zamieszkiwane także przez ukraińskich Netczuków, a w sąsiednich dobrach klewańskich w 1515 r. zanotowano pierwszy raz w dziejach oboczną formę naszego nazwiska o czym dalej. Również Ilinicze i Ostrogscy są łącznikiem między naszą wołyńską kolebką - Kozarami i Lisiczyńcami wciśniętymi między włości zbaraską i nowozbaraską oraz drobne wsie lisiczyńskich na terenach dominium Ostrogskich, a także z Kozarami bracławskimi, Lisiczyńskimi oraz Kozarami - Sakami - Naczkami z Krzywośnitów w dobrach Kiszków i Szachów w dobrach bialskich Iliniczów. W Międzyrzecu w aktach sądowych z XVI w. zbiegły się ślady Kozarów vel Saków vel Naczków, wzmianki o rodzinie Jakuba Jiewszczy (Jeuszcza to przydomek Piotra Naczki z jego pieczęci) obejmującego opiekę nad rodzeństwem Chwiedą i Chwiedkiem dziećmi zmarłego Łucza Lieliejki w Międzyrzecu (Lialiusz to przydomek Piotra Lalusza / Laluszyka / Lelusza, kuzyna Piotra Naczki). Dwaj Kozarynowie z Międzyrzeca i Krzywośników rozdzielają między sobą przed miejskim sądem w Międzyrzecu dom zwany Koszałcziny - dom we włości Koszyłowskiej na Bracławszczyźnie po zmarłej Koszałowiczównie - pierwszej żonie Kozara międzyrzeckiego i krzywośnickiego, a co za tym idzie także bracławskiego. Kozary - koło Lisiczyniec i Nowego Sioła to  wieś, od której wzięli jedno z nazwisk. Nazwą rodową i imieniem był Nacz i Sak, których używał międzyrzekci burmistrz Naca vel Nieca Sak, razem z Naczowicz i Niczkowicz oraz Sakowicz, Kozocha, Kozar. Netczukowie pochodzą od  linii używającej patronimika Ostaszowicz z przydomkami Saka, Naczko i Kozar oraz ich wariantami. W Międzyrzecu są obecni co najmniej od I poł. XVI w.
    Netczuk jako nazwisko przodków pojawia się w Międzyrzecu na pocz. XVII w. w linii Ostaszowiczów po burmistrzu Naczy Sace pod wpływem gwar wołyńskich po kolonizacji międzyrzecczyzny Rusinami z wołyńskich dóbr książąt Zbaraskich w latach 1560-1605. Rusini z Wołynia zdominowali językowo lokalną społeczność, a formy typu -uk i -czuk zastępują nazwiska rodowe Naczko, Kozar i Sak z różnymi patronimikami.