Ród

    Ród podzielił się na kilka gałęzi już w początku XVI wieku zapoczątkowując rody Kozarów w województwach: podlaskim, bracławskim i witebskim, Lisiczyńskich i Naczowiczów na Wołyniu, Sakowiczów na Podlasiu, Netczuków, Saczuków, Naczowiczów i Ostaszowiczów na Podlasiu, Litwie i Rusi.

     Polska gałąź. Nazwisko Netczuk używane jest w Międzyrzecu wyłącznie przez potomków burmistrza Nacza Sakowicza po jego synu Ostaszu Nieczkowiczu vel Sakowiczu nieprzerwanie od uformowania w latach 1610 - 1645. Wnuki burmistrza używały przydomka Ostaszowicz, ale tylko dzieci jego syna Nieczka Ostaszowicza Nietkowicza dały początek wszstkim współcześnie żyjącym polskim Netczukom i Sakowiczom-Saczukom z Międzyrzeca.

    Ukraińska gałąź. Nazwisko Netczuk pojawiło się równolegle w gałęzi brata lub stryja Nacza Sakowicza - Maksymiliana Netyczuka, który został na Wołyniu, gdzie w 1515 r. był bojarem w Peresopnicy koło Klewania. Jest on najprawdopodobniej protoplastą Netkowskich vel Neczkowskich w tym hetmana wojska zaporoskiego w 1596 roku - Krzysztofa Netkowskiego oraz wschodniej (ukraińskiej) gałęzi Netczuków.

    Potomstwo Ostaszowiczów po burmistrzu Naczy podzieliło się w XVII w. na dwa rody: Sakowiczów, którzy wydali z siebie proboszcza greckokatolickiego staromiejskiego Symeona Sakowicza w Międzyrzecu oraz Netczuków.

    Na przełomie XVIII i XIX wieku trzech synów diaka i nauczyciela w międzyrzeckiej szkole cerkiewnej Fedora Netczuka (1766 - 1832) zapoczątkowało trzy duże gałęzie rodu Netczuków, z których dwie licznie się rozrodziły, trzecia zaś zgasła w Polsce w końcu XIX w., a jej potomkowie żyją obecnie w Ameryce. Byli to Wiktor, Jan i Ignacy.

    Obecnie potomkowie gałęzi Wiktora i Jana noszący nazwisko Netczuk liczą w Polsce 94 osoby (wg statyski bazy PESEL stan na 22.01.025 r. - 51 mężczyzn i 43 kobiety), w tym 50 osób w gałęzi Jana, 22 w gałęzi Wiktora i 22 reprezentujące z obu gałęzi ale nie powiązane z drzewem w MH co rodzi pytania o oaktualność i metodę prezentacji danych w tabeli rządowego portalu. Wg bazy szukaj nazwiska w Polsce jest 65 Netczuków, co jest wartością niedoszacowaną. Fizycznie w naszym drzewie wg wiedzy na pocz. 2025 r. występują 72 osoby noszące nazwisko Netczuk i mieszkające na terenie Polski. W Kanadzie na stałe osiadły 3 osoby z gałęzi Jana. Potomkowie gałęzi Ignacego nosili nazwisko w pisowni Natchuk i mieszkali w Argentynie, Brazylii, Kanadzie i USA. Poza granicami kraju żyło ok. 2012 r. ok. 10 osób z tej gałęzi (Kanada - ok. 6, USA - ok. 2, Brazylia - 1). Wykonują różne ważne społecznie zawody. Liczebność potomków wszystkich gałęzi obecnie nie jest znana.
Przedstawiciele ukraińskiej gałęzi liczą w 2025 r.: 
- Natchuk: Rosja - ok. 49, Białoruś - ok. 45, 
- Netchuk: Ukraina - ok. 25, Rosja - ok. 5,
- Netychuk: Ukraina - ok. 210, Rosja - ok. 25, Białoruś, Młodawia, Uzbekistan - 3.
Ponadto nieznany jest status pokrewieństwa z rodziną Nadczuk, która liczy w 2025 r. 26 osoby w Polsce i 1 w Wielkiej Brytanii. Przedstawiciele tej rodziny zamieszkują głównie Małopolskę i Podkarpacie. W Jedliczach koło Krosna mieszkał Stanisław Netczuk (ur. w 22.09.1889 r.) z żoną Zogfią z Jaworskich z gałęzi Wiktora, który studiował w Krakowie a związany był także z Rzeszowem. O jego potomkach nie mamy obecnie żadnej wiedzy. 

Nasza rodzina

    Klub Rodu Netczuków powstał z inicjatywy rodziny Netczuków z Wrocławia, należącej do gałęzi Jana, w szczególności za sprawą Tadeusza Netczuka z subgałęzi Mikołaja - linii Eugeniusza. Kultywując najlepsze tradycje rodu, nasza rodzina już w 1967 roku z chwilą zawarcia związku małżeńskiego przez Tadeusza Netczuka z Henryką z Puszczów (Bońkowskich - Czachowskich) zawiązała struktury organizacyjne w postaci archiwum, biblioteki i zarządu. Od początku aspekt dokumentacyjny naszego dziedzictwa był dla nas niezwykle ważny. 

    Organizacyjnie nasza rodzina działa wzorem fideikomisu z własnym statutem i kodeksem honorowym. Statut organiczny, będący zbiorem najważniejszych wartości i tradycji jest egzekwowany dzięki wierności zasadom kodeksu. Nie ma dziś bowiem żadnych prawnych możliwości ochrony interesu wspólnot rodzinnych. W ustroju prawnym II Rzeczpospolitej oficjalnie nie było miejsca dla tego typu organizacji, ale przynajmniej państwo im nie przeszkadzało, dzięki czemu mogły się rozwijać. Nasza wspólnota rodzinna niestety już wtedy przeżywała kryzys ze względów głównie ekonomicznych. Po 1944 roku sytuacja się zmieniła. Wszystko co wiązało się ze swobodą obywatelską zniesiono i napiętnowano. Nasz statut i kodeks to zbiory spisanych tradycyjnych wartości, którym jesteśmy wierni od pokoleń. Zostały nam przekazane przez przodków w formie ustnej, jako element rodzinnej tradycji. Wraz z badaniem historii rodziny przez Tadusza Netczuka, zrodziła się idea stopniowego pworotu do tych tradycji. 

    W kontekście misji naszej rodziny szczególnie ważne jest zachowanie znajomości języka ruskiego (ukraińskiego) i obrządku greckokatolickiego, gdyż jesteśmy ostatnią rodziną w całym rodzie formalnie i praktycznie greckokatolicką. Mimo postępujących zmian społecznych utrzymujemy tradycję w centrum naszego życia, nie jako skansen i relikt przeszłości, ale jako żywy drogowskaz wartości.  

    Idea odnowionego w 1967 roku fideikomisu sukcesorów Eugeniusza Netczuka nawiązuje do rodzinnego powiernictwa Jana i Mikołaja Netczuków z poł. XIX w. Taka organizacja rodziny wbrew pozorom nie ogranicza swobód, przeciwnie porządkuje sprawy bieżące, towarzyskie i rodzinne, a przede wszystkim jednoczy i uczy odpowiedzialności. Forma ta jest bardzo rzadko spotykana obecnie w naszym kraju.

    Tadeusz i Henryka od opuszczenia w 2017 roku Wrocławia prowadzą gospodarstwo pasieczne w Zieleńcu kultywując tradycje pszczelarskie i ogrodnicze naszej rodziny. Prawnymi sukcesorami Tadeusza i Henryki są syn Łukasz z żoną Ewą.  

Tadeusz	Henryka
Łukasz i Ewa